Xena Warrior Princess: Polskie Forum XWP

R

badz sluga swojego wroga - w filozofii azjatyckiej oznacza by pokonac siebie, swoje emocje, byc ponad to, odnalezc idealna rownowage i spokoj, nic nie zburzy tej sily. To jest czesc Tao. Doskonaly taoista pozostanie niewruszony nawet na lawe wokol siebie, bo tego dla niego nie bedzie. To troche cos innego niz samo opanowanie emocji kojarzace nam sie z japonia. To nie same emocje, to kwestia jak by to tutaj nazwac... plywow energetycznych? Nie masz tlumic w sobie zlych emocji, nie ma po prostu w ogole wiedziec, ze cos takiego istnieje. A jednoczesnie, ze nie masz byc przy tym roslina, kamieniem bez rozumu i odczuc. Jedynie to ma nie miec na ciebie negatywnego wplywu, mnie nie zaklocac twojej wewnetrznej tafli.
Nam sie to moze kojarzyc z Chrzescijanstwem, ale nie ma nic wspolnego z ukorzeniem sie, z milosierdziem, z sumieniem, wydbyciem wewnetrznego dobra, w pojeciu dobra chrzescijanskiego.
Z kolei z punktu widzenia Konfucjonizmu uslugiwanie wrogowi, to wlasnie ren i li, humaniarnosc wzgledem rownego sobie i zachowanie sie zgodnie z etykieta, bo tak nalezy, bo jest to cnota czlowieka dazacego do ziemskiej doskonalosci.
Zas wspolczesnie to posiadanie czy nie posiadanie dzieci tak sie wlasnie ma, ze sie je zawsze posiadalo i w wieli miejscach ciagle tak jest. To tak jakby Polakow uczyc niejedzenia kiszonych ogorkow i kapusty, bo przeciez wg norm zachodniego swiata to zgnilizna, a dla nas jest to czyms naturalnym, zwyklym i z kolei popatrzymy sie na takiego angola z rozbawieniem i zdziwieniem, ze nie zje i jeszcze nas uczy o tym, ze my nie powinnismy.
Wiem, ze kiepski przyklad, bo tu mamy do czynienia z ludzkim zyciem, ale jest obrazowy, acz niestety nie znajde obecnie w naszej kulturze rownego przykladu z zywymi ludzmi czy zwierzetami.

atalanta

Dzięki Res za wyjaśnienie. Porównałam to usługiwanie wrogowi do Chrześcijaństwa, bo tak ono nam się kojarzy. Często nie potrafiąc przeniknąć mentalności ludzi spoza naszego kręgu kulturowego, przyrównujemy ich zachowania i filozofię do naszego własnego podwórka. Wiem, że to nie tak jak w Chrześcijaństwie, ale zauważ, że cały serial jest nim przesiąknięty. Wina i odkupienie, śmierć i zmartwychwstanie, miłość do bliźniego, odpuszczenie grzechów itd., itd. Tak samo idee wschodnie zostały jakby odpowiednio dobrane do naszego chrześcijańskiego stereotypu myślenia. Nasze patrzenie na świat odbywa się przez narzucone wzorce, które serwuje nam kultura. Możemy się zastanawiać jakby to było, gdybyśmy nie wychowali się w łacińskim kręgu kulturowym, ale to tylko są dywagacje ponieważ żyjemy w nim i zawsze dla nas samospalenie będzie samobójstwem i aktem desperacji, a nie najwyższym poświęceniem samego siebie jak u tybetańskich mnichów. Dlaczego tak się upieram, że śmierć Xeny jest dobrym zakończeniem? Ponieważ wiem czym była śmierć na polu chwały dla starożytnych Greków. Wiem, że to był najwyższy przejaw ich arete, czyli czci dla ich samych i pamięci o nich. Bohaterowie tej czci i poczucia własnej wartości szukali świadomie. Nie jest to jednak przejaw pychy, co narzuca nam się od razu na myśl. Jest to przejaw kalos kagathos (piękny i dobry). To piękno odnosi się oczywiście do walorów czyjeś osobowości. Można czynić coś διά τό καλόν (dia to kalon), kiedy mamy na myśli idealny cel sam w sobie. Dlatego podobało mi się to, co mówiłaś o cnocie człowieka dążącego do ziemskiej doskonałości. Grekom też coś takiego przyświecało, ale w trochę innej formie. Oni dążyli do arete, do ideału człowieka w odniesieniu do jego czynów. Pojęcie to zmienia się. Można to łatwo zobaczyć na przykładzie Achillesa i Odyseusza. Oboje posiadają arete, ale Achilles jest dzielnym wojownikiem, a Odyseusz mądrym i sprytnym basileusem. Zawsze jednak Grecy uważali, że to Achillesowi należy się większa cześć. To poczucie własnej wartości jest czymś najtrudniejszym do osiągnięcia. Jak to powiedział Arystoteles, że trzeba "zdobywać dla siebie to co piękne i dobre". Wtedy osiąga się miłość do samego siebie, do wzoru idealnego człowieka, którego każdy Grek nosił w sobie, a który został w nim ukształtowany przez wychowanie. Dorzucę jeszcze jeden cytacik z Arystotelesa: "Ponieważ ten, kto przeniknięty jest taką miłością do samego siebie, będzie wolał krótki czas żyć w najwyższej radości niż wieść długie bytowanie w leniwym spokoju. Zgodzi się raczej jeden jedyny rok przeżyć dla wielkiego celu niż długie życie dla niczego. Będzie wolał spełnić jeden jedyny wielki i wspaniały czyn niż wiele przeciętnych."

Śmierć dla Xeny powinna być tak naturalna, jak dla nas jedzenie kiszonej kapusty Wink

No i była tylko, że z innych powodów. Pamiętam scenę z "Mortal beloved" kiedy na Polach Elizejskich zapytano się jej, kto ją zabił i powiedziała, że nikt tylko, że spadła z konia. No i zgrzyt. Coś nie gra, coś jest nie tak. Dlatego, że bohater nie ginie w ten sposób, ale to nie zmienia faktu, że zginąć musi!!! tylko inaczej.

Zanim Xena stała się taaaka dobra, wcale nie była najgorsza. Cezar ją zdradził, zadrwił z niej i z jej arete, więc jej gniew, tak jak gniew Achillesa, jest jak najbardziej uzasadniony. Nic nie powstrzyma Xeny przed zemstą na Cezarze i tak powinno być. Przebaczenie? My widzimy w nim sens, nie starożytni Grecy.